9 Ocak 2014 Perşembe

Schicksal 2

Yine uzun bir aradan sonra tekrar yazıyorum... Hikayemin devamı şöyle... Bir kaç ay onunla pek görüşemedik, bana bağlanmak istemiyordu ama uzak da durmak istemiyordu. Yeni bir ilişkiden çıkmış ve oldukça yoğun psikolojik sorunları (şizofreni) vardı. Benimle tanışmadan önce bu sorunlar yüzünden hastaneye yatmış. Aynı zamanda (bu şehirde ulaşılması gerçekten çok kolay) uyuşturucu problemleri varmış. Şizofreni ve uyuşturucu yan yana gelince pek iç açıcı olmadığını öğrendim. Bir kaç kez psikoz denilen bir duruma girmiş. Ailesi özellikle annesi ile çocukluktan gelen problemleri var. Hala bunun acısını yaşıyor. Annesi çok eziyet etmiş, tahminimce annesinin de problemleri vardı. Hikayeye geri dönersek, ben bu arada bu kadar çok kişinin pozitif olduğunu öğrendikten sonra test yaptırmaya karar verdim, ve süpriz... Ondan geçmediğine zaten emindim, hem test süresi hem de tehlikeli bir şey yapmamamızdan ötürü. Ama bu hayatımı pek değiştirmedi sadece günde bir tablet alıyorum tek değişen gerçek bu. Parade zamanı gelmişti yani onur yürüyüşü zamanı, aylardır aklımdan o çıkmıyordu, ama onu sadece iki ayda bir görebilmiştim. Onur yürüyüşü için Berlin'e neredeyse bir milyonu aşkın gay gelmişti bu (yani geçen) yıl. Onu bu kalabalığın içinde görecek olmam aklımdan bile geçmezdi, gerçi hep keşke görsem diyordum içimde orada dolaşırken... Sonra birden arkamdan birisi gözlerimi kapadı... Ta da! Ve o, ne kadar mutlu olmuştum onu orada görünce. O gün o kadar insanın arasında yanımızdan geçenlere bile bakmadan bir köşede unutulmaz bir şekilde seviştik. Daha sonra birbirimizle daha çok vakit geçirmeye başladık. Bir gün yine buluştuk bana çok önemli bir şey söylemek istiyordu, ve ayrılmak istiyordu. Biz neyiz bilemiyorum diyordu sevgili miyiz, arkadaş mıyız? Arkadaş olmak istediğini söyledi, yani kısaca ilerlemesini istemiyordu... Saatlerce konuştuk benim için ona karşı bir şey hissetmemek imkansızdı seni her zaman seveceğim illa bana sevgilim demek zorunda değilsin seni koşulsuz seviyorum dedim. Çok duygulandı ve ağlamaya başladı. Ve o da bana karşı olan hislerini daha çok açtı. O akşam ayrılmak içindi ama sevgili olmamızın akşamı oldu. Zamanla ilişkimiz daha da derinleşti, bir gün köpeği hastalanmıştı ve işe gitmesi gerekiyordu bir kaç gün onda kalmamı istedi. O zamanlar zaten bir kaç günlük kalmalar bizim için normaldi... Birkaç gün kaldım ve sonra gitmemi istemedi ve yanına taşındım o günden beridir birlikteyiz beş altı aydır beraberiz ve birbirimize mutluluk veriyoruz. Ve şimdi onun için geride kalan psikolojik rahatsızlıklarının acılarını çıkartmak var, bunun için yollarda ve ben evimizde onu bekliyorum... Neyi mi bekliyorum? Tabiki devamı daha sonra...